Liczbę mnogą rzeczownika najczęściej tworzymy poprzez dodanie do niego końcówki -er w formie nieokreślonej lub -ene w formie określonej. Nie jest to oczywiście jedyny sposób. W tym poście przedstawię trzy grupy rzeczowników, które mniej, lub bardziej “wyłamują się” spod tej zasady :)
I. Rzeczowniki jednosylabowe, rodzaju nijakiego.
Do tej grupy rzeczowników nie dodajemy końcówki -er.
| l.poj. | forma nieokreśl., l.mn. | forma określ., l.mn. |
|---|---|---|
| et hus (dom) | hus | husene |
| et bord (stół) | bord | bordene |
II. Rzeczowniki kończące się na -er, rodzaju męskiego.
Do tej grupy rzeczowników dodajemy końcówkę -e (w formie nieokreślonej)
oraz -ne (w formie określonej).
| l.poj. | forma nieokreśl., l.mn. | forma określ., l.mn. |
|---|---|---|
| en genser (sweter) | gensere | genserne |
| en fetter (kuzyn) | fettere | fetterne |
III. Rzeczowniki oznaczające pokrewieństwo, rodzaju męskiego i żeńskiego.
Liczba mnoga tych rzeczowników tworzona jest w sposób nieregularny.
| l.poj. | forma nieokreśl., l.mn. | forma określ., l.mn. |
|---|---|---|
| ei mor (matka) | mødre | mødrene |
| en far (ojciec) | fedre | fedrene |
| en bror (brat) | brødre | brødrene |
| ei søster (siostra) | søstre | søstrene |
| ei datter (córka) | døtre | døtrene |
| en mann (mąż) | menn | mennene |
| en onkel (wujek) | onkler | onklene |
| et barn (dziecko) | barn | barna |
